‘Erdoğan’ın Cumhurbaşkanı olurken ulaşmak istediği oy oranı bu muydu?’

Erdoğan’ın, Turgut Özal’ın cumhurbaşkanı seçildikten sonra partisiyle ortasının açılmasından etkilendiğini belirten Taşgetiren, ‘partililik ısrarının’ münasebetinin bu olduğunu tabir etti. Taşgetiren, muhafazakar kesitin değerli bir kısmının Erdoğan’a oy vermediğini de vurguladı.

Taşgetiren’in yazısından bir kısım şöyle:

Acaba partisi içinden de “partili”liğe yönelik itirazları hiç önemsemedi mi? Ya da yapılan tenkitlere nasıl baktı?

Sanıyorum, “alışılır” diye düşündü. Ya da “partiye hâkim olma”yı hayati değerde buldu.
Alışıldı mı?

İki olay var: Birisi 7 Haziran 2015 seçimleri öncesidir. Bu seçim öncesinde “partili” hüviyeti ile meydanlara çıktı, tenkit aldı ve Ak Parti’nin oyları tek başına iktidar olamayacak düzeye indi. Sonra seçimler yenilendi, 7 Haziran – 1 Kasım ortasında meydanlara çıkmadı ve oylar tekrar yüzde 49 küsura yükseldi. O vakit Tayyip Bey’e söylendi bu.

İkinci olay 2019 İstanbul lokal seçimleridir. Hem birinci seçimde hem ikinci seçimde Erdoğan’ın “Cumhurbaşkanı sıfatı” ile Binali Yıldırım ve doğal Ak Parti adayı için ilçe ilçe dolaşmasıdır ve sonunda ortaya “İstanbul hezimeti” çıkmıştır.

Ak Parti cenahında, “İstanbul’un kaybı” ile Erdoğan’ın meydanlarda uzunluk göstermesi ortasında bir alaka kurulabilmiş midir, buna cüret edilebilmiş midir demeliyim, sanmıyorum. Ben Erdoğan’ın liderlik prosedürüne baktığımda bunun yürek sıkıntısı olduğunu düşünüyorum.

Süreç devam ediyor. Cumhurbaşkanı içerde çok açık “parti siyaseti” yapıyor. Başka parti başkanları ile (mesela Kılıçdaroğlu ile) en ağır üslupta tartışıyor, başka partilerin içine yönelik (mesela Âlâ Parti’ye yönelik) ayrıştırıcı ataklar yapıyor, “siyasi çıkar” gerektirdiğinde prensiplerin ıskalanabileceği (mesela Kandil’in uzantısı gördüğü HDP ile parti siyaseti gereği Meclis’te diyaloga göz yumuyor) tutumlara giriyor, “devlet politikaları” diye nitelenebilecek alanlarda parti hesabı öne geçiyor. İçişleri Bakanının şahsında İçişleri Bakanlığının, yukardan tesirlerle Yargı’nın operasyonlar içinde rol alması siyaseten de ahlaken de kabul edilebilir şeyler değildir. Bu hassasiyetle, Diyanet’in de siyasi kamplaşmanın uzantısı haline getirilmesi en büyük ziyanı toplumun din ile alakasına verecektir. Bu alanlar da Cumhurbaşkanının “partili -partici” tavrıyla enfekte olan alanlardır.

Bunlar da ona yönelik toplumsal dayanağı parti çapına, bilemediniz partilerin birbirine eli mahkûm statüsü gereği Cumhur İttifakı çapına indiriyor. Şu anda diyelim Ak Parti’nin oy oranı yüzde 30 civarında, MHP’ninki yüzde 7-8 civarında, toplam oy da yüzde 40 civarında dolaşıyor.

Erdoğan’ın Cumhurbaşkanı olurken ulaşmak istediği oy oranı bu muydu? “Milletin birliği”ni temsil pozisyonundaki Cumhurbaşkanı, toplumun yüzde 60’ının reaksiyon göstereceği bir profil olmayı mı tasarlamıştı?

Öteden beri Türkiye’de toplumsal – siyasi ayrışmanın yüzde 65 – 35 halinde olduğu tabir edilir. Büyük kesim, muhafazakâr – milliyetçi oy dünyasını anlatır.

Bugün gelinen noktada şayet iktidardaki bileşim muhafazakâr – milliyetçi bir nitelik arz ediyor, Cumhurbaşkanı Erdoğan da onun zirve noktasını sembolize ediyorsa, oradaki oy ölçüsü yüzde 40’lardadır.

Yani toplumdaki muhafazakâr yahut milliyetçi kitlelerin kıymetler dünyasında dramatik bir değişim olmamışsa, bu kitlelerin değerli bir kısmı Tayyip Erdoğan’ın gerisinde değildir. Buradaki dramatik durum bana nazaran bu toplum kesitinin Cumhurbaşkanlığını da kendilerini temsil ediyor görmemesidir.

En başta Tayyip bey’in “partili” hüviyeti içselleştirmiş gözüktüğünden bahsettim. Bundan, oyların, Cumhurbaşkanına dayanağın bu türlü dramatik düzeylere düşebileceğini de öngörmüş olduğunu mu anlamalıyız?

Bunu bu türlü tasarladığını sanmıyorum. Lakin gelinen nokta budur.

(HABER MERKEZİ)