CHP, neden Mücella Yapıcı’ya ya da Can Atalay’a (ya da Osman Kavala’ya[1]) değil de yalnızca Tayfun Kahraman’a milletvekilliği teklif etmiş? Gezi’nin Meclis’te temsil edilmesi gerektiğinden hareket etmişlerdir kuşkusuz! Bilindiği üzere temsil, genel olarak iki biçimde belirleniyor; seçilerek ya da atanarak. Tahminen de CHP yetkilileri Seyahat Tutsakları’na haber gönderip “biz, sizlere Meclis’te temsil edilme kanalı açmak istiyoruz, kendi aranızda seçim yapıp lütfen bize bir isim belirtiniz” demiş de olabilir. (Keşke bu sistemi izlemiş olsalar ve cezaevindekiler Tayfun’u seçmiş olsa!) Anlaşıldığı üzere CHP yetkilileri seçimi, atama adabı yapmışlar. Tayfun Kahraman’ın Gezi’yi temsil etmesinin, başkalarına nazaran daha uygun olacağına karar vermişler.[2]
Anlaşılmıştır kesinlikle ancak tekrar de söylemek gerek; mevzu Tayfun Kahraman ya da öbür isimler değil, mevzu CHP zihniyeti. Toplumsal muhalefetin, bu zihniyetle bir sorunu var, pardon “bu zihniyetin, toplumsal muhalefet ile bir sorunu var” demek daha yerinde.
20 küsur yıllık AKP iktidarında toplumun meseleleri azalmadığı üzere bir çığ üzere büyüdü. Ve bu meselelere karşı uğraşlar de. Kürt halkının çabası kuşkusuz başat. Batı’daki uğraşın en belirgini ise Seyahat İsyanı oldu. İstanbul Seyahat Parkı’nda yakılan ateş tüm ülkeye yayıldı, AKP iktidarına yöneldi. Ve şayet FETÖ’nün dayanağı olmasa Erdoğan’ı alaşağı da edecekti. Sonrasında ise Seyahat, yıllardır bu ülkedeki Adalet arayışının en öndeki mevziisi. Berkin Elvan ile Ali İsmail ile Ahmet Atakan ile Uygar Yıldırım ile… (Kılıçdaroğlu’nun “adalet yürüyüşü” bile bunun ilerisine geçemedi!).
Bugün Erdoğan, iktidardan gidecekse bunu sağlayan kökler Gezi’dedir ve adalet de geri gelecekse başlangıcı Gezi’yle yapmak zorundadır.
Kuşkusuz toplumsal muhalefet Seyahat ile hudutlu değil. Dedik ya AKP, var olanları büyüttü, çıkarılmadık da sorun bırakmadı ve her sorun kendi muhalefetini yarattı. Bayan probleminden işsizliğe, kentlerin yağmalanmasından tabiat talanına, çocuk istismarından din bezirganlığına, emekçi katliamlarından tren facialarına, …. doğal afetlerin yarattığı “sorunlar”, başlı başlına birer katliam.
OYUNU VER SEN, GERİSİNİ MERAK ETMESEN!
Neyse mevzumuza dönersek… Yurttaşlar, kendi meselelerinin ve ülkenin problemlerinin tahlili için ülke idaresine katılmaya karar verdiklerinde bunu (ne yazık ki) siyasi partiler aracılığı ile yapmak zorunda kalıyorlar. Ve tekrar ne yazık ki siyasi partiler, sıkıntıların muhataplarından oluşmuyor. Profesyonelleşmiş siyasetçiler (sınıfı) devrede. Onlar profesyonelleşmiş lisanları ve profesyonelleşmiş “eylemler”i ile aracılık yapıyorlar. Yani Soma maden çalışanlarının problemlerini anlatmak ve tahlilini bulmak bir maden emekçisinin yapacağı iş(!) değil, bunu lakin ve lakin 24., 25., 26. ve 27. devir Manisa milletvekilliği yapan ve 28. devir de yapmaya devam edecek Özgür Özel yapabilir! Ya da fındık üreticisinin sesi, lakin ve lakin Ordu’nun eski belediye lideri, 25., 26. ve 27. periyot Ordu milletvekili olan hatta lokal idarelerden sorumlu Seyit Torun olabilir.
Örnekler CHP’den doğal olarak! Zira başkalarının AKP’nin, MHP’nin, İYİP’in, Saadet’in, … bu türlü bir argümanı bile yok. HDP’yi ve olursa TİP’i bu tenkitlerden muaf tutmak esasen gerekli. Fakat CHP, yalnızca göstermelik temsiliyetlerle bu meselelerin tahlil adresi olabileceğini varsaymakta. (Birkaç olumlu örneğin, Tayfun Kahraman üzere, bu genellemeyi değiştirmeyeceği aşikar). Meğer toplumsal sıkıntıların tahlilinin, o meseleyle direkt yüzleşmiş ve tahlilin modülü olmaya aday “kolektif özneler”le mümkün olduğu bilimsel bir gerçek.
Belki bu seçimde değişirdi! Yani ülkenin en kapsamlı mağdurlarının yaratıldığı 20 yıllık süreci değiştirme ve yeni bir “bahar getirme” savında olanlar, tahminen ufak değişiklikler yapabilirdi. Tahminen Bayan Savunması’na dönüp “siz bayanlardan birini CHP sıralarında görmek istiyoruz, yalnızca ismiyle değil, programı ve çabası ile” derlerdi. Tahminen Kuzey Ormanları Savunması’na dönüp “kuzey ormanlarını Meclis’e taşıyın ve Kanal İstanbul’u durdurmaya orada da yardım edin” derlerdi. Ya da uğraşın içindeki maden emekçilerine, fındık üreticilerine, zeytinliğinin başında nöbet tutanlara, … “aranızdan birilerini oy birliği ile seçin ve bize bildirin”, “o, sizin uğraşınızı, taleplerinizi ve tahlillerinizi Meclis’e taşısın ve orada artık vekil olacak AKP’li bakanlarla hesaplaşsın” derlerdi. Ancak heyhat! Oyunu ver sen, gerisini merak etmesen!
Neden yapmaz CHP? Aslında yapamaz! Zira korkar, değişmekten, değiştirilmekten. Köhnemiş yapı sağlamcıdır. Gezi’ye övgüler düzülür fakat onun siyasete müdahalesine pürüz olunur. Meğer toplumsal muhalefetin zenginliği, üretkenliği ve ileriye hakikat değişimi zorlaması tahminen (belki değil hatta) CHP’yi yenileyecektir.[3]
Bu biçim 9 Nisan’a kadar değişir mi? Değişmez. (Çünkü “ekipler”in kendi adamlarını, listelerde ön sıralara geçirme atraksiyonları her şeyden daha değerli.) Değiştirilir mi? Aslında birkaç yolu mevcut. Muharrem İnce bize bu yollardan birinin “başlangıcını” gösterdi. Anlaşılan o ki birebir “torna”dan çıktığı için herkesten daha yeterli tanıyor CHP kastını!
İNCE’NİN İNCELİKSİZLİĞİ
Muharrem İnce’yi bu kadar gündem yapan, “değerli” kılan nedir? CHP’den “bir parça” koparacak olması, yoluna “taş” koyması. Şayet işin başında, haydi diyelim ki Partisini kurduktan sonra “Kılıçdaroğlu aday yapılırsa takviye oluruz” deseydi, artık bu kadar “değerli” olur muydu? Halbuki artık Ulusal Eğitim Bakanlığı’nın verileceği konuşuluyor. Hatta seçim ikinci tipe kalır da ikinci çeşitte Kılıçdaroğlu seçilirse “kahraman” ilan edilir.
Aynı taktiği toplumsal muhalefetin farklı aktörleri de uygulasaydı, emin olalım ki şu ankinden çok daha “değerli” olurlardı. İnce örneği ortada! Somalı bir madenci cumhurbaşkanlığına aday olsaydı (ki 100 bin emekçi kesinlikle imza verirdi), Özgür Özel “vaz geçirmek” için ne vaatlerde bulunurdu? Ya da bir fındık üreticisi ya da barınamayan bir üniversiteli. Hele bir de bayan çabasının çıkaracağı bir aday, maazallah CHP’ye “bile” yüzde 50 bayan kotasını kabul ettirirdi.
Sonuç; klasik cümle ile “ülke tarihinin en değerli seçimi”, nasıl sonuçlanırsa sonuçlansın, CHP ile solun (sosyalistlerin) kulvarlarının besbelli çizgilerle ayrışması zarurî olacak. Kılıçdaroğlu’nun kazanması ya da kaybetmesi yalnızca biçim değişikliği yaratacak. Kazanırsa kimsenin kuşkusu olmasın ki CHP, herkesten daha çok devletçi olacak. Kaybederse de post hengamesi. Solun pazarlıkçı, lütuf bekleyen ve incelikli tarzı da fiili olarak tıkanacak.
Diğer yandan, gerek Emek ve Özgürlük İttifakı’nın oluşumu gerekse de TİP’e gösterilen “ilgi” ve elbette Demirtaş’ın politik müdahaleleri, Soldaki sürecin gelişebileceğini gösteren kıymetli dinamikler.[4] Ve kuşkusuz seçimin çabucak sonraki gününden itibaren yapılacak müdahaleler de ülke tarihinin yeni devrinde “sol gelecek” için belirleyici olacak…
NOTLAR:
[1] Kavala’ya teklif edilmemesinin nedeni anlaşılabilir! Erdoğan bütün seçim propagandasını onun üzerine kurardı; “Sorosçu Kavala, koruyucusu Kılıçdaroğlu”.
[2] Tahminen de bu tercihin Seyahat ile hiçbir alakası yoktur. İmamoğlu’nun suçluluk duygusu ile gönül alma uğraşından ibarettir.
[3] Hatta daha ileri gidip söylenmeli ki CHP, kendi içerisinde bir “sosyalist hizbin” örgütlenmesinin önünü açmalıdır. Zira sosyalist siyasetler, sosyalist etik, sosyalist bakış toplumsal demokrasiyi geliştirir, her şeyden evvel “denetler”.
[4] Bu ortada eklemek gerekir ki sol ismine akıl veren ve tavır alan bütün aktörlere ait tenkitlerin, “mahallenin baskısıyla” üzeri örtülmüş durumda şimdilik. Seçimden sonra (hele hele başarısızlıklar) unutulur mu?!
